powłokę elektronową
Encyklopedia PWN
orbital
funkcja falowa ψ opisująca stan jednego elektronu, zależna od współrzędnych ([łac. orbita ‘koleina’, ‘droga’],
) określających jego położenie w atomie (orbital atomowy), cząsteczce (orbital molekularny, orbital cząsteczkowy) lub krysztale.
sztucznie wytworzony, nietrwały atom, stanowiący strukturę dynamiczną, istniejącą w bardzo krótkim czasie (rzędu 10–22 s) w trakcie przelotu obok siebie 2 ciężkich jąder;
szwajcarski fizyk teoretyk, pochodzenia austriackiego.
bezradiacyjny sposób przejścia atomu ze wzbudzonego stanu elektronowego do stanu o niższej energii, polegający na emisji elektronu, tzw. elektronu Augera;
elektron
cząstka elementarna o masie me = 0,510 998 902(21) MeV/c2 (9,109 381 88(72) · 10–31 kg) i ładunku elektrycznym e = −1,602 176 462(63) · 10–19 C, występująca w 2 stanach ładunkowych: jako ujemny — negaton, i dodatni — pozyton;
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’],
